De aanloop naar dag 0, van 149 naar 403 in 4h

Sinds wij ons traject van 2018-2020 hadden afgewerkt met als laatste item het verwijderen van de poort katheder zagen wij ons prinsesje alleen maar opvrolijken, zelfzekerder worden, openbloeien met haar vriendinnetjes en vooral groeien in alles wat ze deed.

Wat jullie waarschijnlijk niet allemaal wisten, is dat wij officieel uit therapie kwamen op 22 maart 2020. Maar andere mensen hadden toen beslist om de hele wereld plat te leggen met een lockdown waardoor wij alsnog vast zaten en niet op onze verdiende vakantie konden gaan.

Tot januari 2023 was ons prinsesje enkel maar aan het worden wie ze wilde zijn. Dansen, Tennissen, Chiro waren haar hobbies waar ze altijd al naar uit keek om samen met haar vrienden te doen. Tot de moment dat we zagen dat MJ soms al eens mank van de tennis terug kwam, of na het dansen pertotal in de zetel ging liggen. Deze tekenen gaven mezelf geen verontrustend gevoel, maar Jessie was en is nooit de gedachten vergeten van hoe het allemaal begon exact 5j geleden. De dingen gingen vanzelf over, maar kwamen ook spontaan terug. Toen ze sinds donderdag 16 februari ook nog om de haverklap koortsig werd begon de ongerustheid van Jessie en Oma te stijgen.

We waren namelijk sinds begin februari al van plan om met Krokus op vakantie te gaan. Skien stond op het lijstje, vakantiepark,...

We hebben het skiverlof maar snel laten varen vanuit die ongerustheid, en nog snel een dichtbij vakantie geboekt in een centerparcs in Nederland. Tijdens het weekend van 25/26 januari bleek dat de ongerustheid van Jessie enkel maar groter werd omdat de koorts meer en meer kwam en ging. Hebben we maandag ochtend beslist om nog een extra bloedname te laten afnemen voor we vertrokken. Bloedname's doen we namelijk standaard al 5j, dus voor zowel MJ als ons is dit een redelijk standaard gebeuren waarin zij zich laat prikken zonder verdoving of animatie. Tijdens deze bloedname bij de huisarts werd er gevraagd om met spoed te uitslag door te spreken met de arts zodat deze ons kon bellen ter bevestiging.

Maandag 11.30h staalname bij de dokter in Mol-Donk. Met de melding dat we rond 14h uitslag kregen.

Omdat we reeds volledig ingepakt waren in de auto, en onze reis zowieso richting Turnhout autostrade ging besloten we te wachten op de uitslag in binnenspeeltuin Raf & Otje te Turnhout. Dit om onze kids, die ondertussen goed wisten waarop we aan het wachten waren, toch even te laten vergeten hoe ongerust we wel waren. Maar al snel zagen we dat MJ onze tafel niet wou verlaten om te wachten op de telefoon, terwijl Victor reeds alle attracties 5x gedaan had. 14h geen telefoon, 15h geen telefoon, ik had zelf al eens gebeld, geen uitslag binnen,... Omdat we de spanning daar niet aankonden, zijn we dan maar vertrokken en terug beginnen rondrijden richting autostrade. Zonder antwoord van het Labo zijn we dan toch opgedraaid naar Eindhoven om onze welverdiende vakantie te beginnen. We hadden namelijk iets te vieren op 23.02.2023 want wij zijn sinds die dag 20 jaar gelukkig samen. Sinds moonparty 2003 op de Zelm in Achterbos.

Tijdens onze rit naar Eindhoven kregen we alsnog bericht van de huisdokter met de melding dat ze zelf gebeld had naar het Labo voor uitslag en dat de eerste resultaten binnen waren. Ze antwoordde dat de witte bloedcellen, wat de barometer is van elke kankerpatiënt, normaal waren en zeker niet te hoog. Dus gaf ze ons het advies om toch te vertrekken omdat niets deed vermoeden dat er een opstoot was.

Maandag avond 17h aangekomen in het park, huisje 149 gekregen, mooie locatie aan het water, alles uitgeladen, MJ en Victor hebben alles mee uitgeladen, hebben hun eigen kamer ingericht, en hadden maar 1 veto en dat was:

Wij willen nog gaan zwemmen!

Zo gezegd, zo gedaan, en nadat we snel spaghetti van de Chiro hadden opgegeten zijn we gaan zwemmen.

Uit voorzorg, en achteraf blikken we hier anders op terug dan de moment zelf, vraagt MJ zelf om medicijntje te krijgen omdat ze pijn heeft. Dus we geven haar een dosis Iboprofen. We gaan zwemmen maar al snel zien we dat ze na de eerste keer wild waterbaan, waar we normaal meerdere malen ingaan, pijn heeft en dit ook laat blijken. Ze wil zelfs geen schuifaf meer in, waarna papa beslist om maar naar het grote, rustige bad te gaan en Victor en Jessie dan maar van alle attracties gaan. Diezelfde avond geen noemenswaardige dingen gebeurd, mooi samen gaan slapen in 1 bed waarin Victor zich enkel kwam melden dat zus wel héél hard snurkt.

S'ochtends waren onze bengels al vroeg wakker, ontbijt klaar gezet, iedereen had zijn eerste verse pistolet binnen toen Jessie zag dat we een gemiste oproep hadden van de huisdokter. De stemming sloeg om, MJ en Victor voelde dat er een spanning was waarop Jessie aangaf dat zij niet durfde bellen. Ikzelf heb dan de huisarts gebeld die opnam met een ondertoon waaruit weinig woorden moesten volgen. Ze liet ons professioneel weten dat in het tweede luik van het bloedonderzoek blasten gevonden waren in de witte bloedcellen. Blasten zijn slechte cellen die kenmerkend zijn voor Leukemie. Ze had reeds overleg gehad met UZ Leuven, en we werden hier asap verwacht voor een definitieve diagnose, maar ook voor directe opstart van chemo.

Jessie luisterde het gesprek af vanuit de keuken, en storte in. MJ en Victor waren helemaal in paniek en wisten niet wat er gebeurde. We hebben geroepen, gehuild, geschreeuwd wat allemaal niet mooi is, maar we hebben vooral met ons 4 innig geknuffeld omdat dit de dag was waaraan we héél veel aan gedacht hadden maar nooit wilden meemaken.

We hadden terug kanker ontdekt in onze Princes haar bloed. We hebben toen snel enkele knopen moeten doorhakken want Boxmeer was natuurlijk een ferm eind van UZ Leuven. Vertrekken we nu en laten we iemand alles komen ophalen, bellen we onze familie,...

We hebben besloten om alle eten te laten staan en al ons bezittingen terug in te pakken en te vertrekken. Eerst naar Leuven te rijden en dan kijken wat we best doen om onze achterban te informeren. Deze terugrit was hels, emotie, woede, maar vooral ook ongeloof omdat ik diegene was die altijd tegen Jessie haar motivatie inging dat het allemaal niet zo erg was... Hoe dichter we bij Leuven kwamen begon ook bij mij de hele film zich terug af te spelen. Onze kinderen op de achterbank zich nog van geen kwaad bewust...

Aangemeld bij UZ Leuven spoed, we werden daar snel opgehaald om naar oncologie te gaan. Hier kregen we kamer 403 (isoleerkamer met vacuum sas) in afwachting van onze definitieve kamer want alle kamers lagen vol.

Eens op de afdeling kwamen we vele dezelfde gezichten van verpleging, professors, kine, ergo,... tegen die ons allemaal herkende en die tijdens een briefing al geïnformeerd werden dat wij onderweg waren. Ook bij hun was het ongeloof groot om ons hier terug te zien in deze afdeling. Van zodra de prof MJ klinisch onderzocht bleken al haar pijlen in richting van een herval te gaan. Ze kon de botpijnen van MJ verklaren doordat de blasten daar hun slag slagen, de koorts als gevolg, de haarspeld bloeduitstortingen op haar buikje, ... (die wij niet eens gezien hadden) de lever en milt waren gezwollen dus ze was sterk overtuigd van de kenmerken. Ze wilde asap een volledig bloedonderzoek doen met vele staalnames zodat ze direct een beeld konden krijgen van welke kankercellen er zich bevonden in haar lichaam en een patroon konden samenleggen voor de behandeling uit te rollen.

Om wat reflectie te geven van de snelheid van haar kankercellen:

Maandag 20/02 11.30h bloed name in Mol; 3000 witte bloedcellen waaruit 40% blasten waren (

Dinsdag 21/02   12.30h bloed name Leuven; 6000 witte bloedcellen waaruit 50% blasten waren

Woensdag 22/02 08h bloednamen Leuven; 10.000 witte bloedcellen waaruit 40% blasten waren

en vandaag donderdag 23/2 ochtend piekten we al naar 24.000 witte bloedcellen waaruit 60% blasten waren.

Wetende dat deze blasten zich exponentieel vermenigvuldigen wil dit zeggen dat we op maandag 11.30h niet zo ver van de oorsprong van de eerste blast moeten geweest zijn. In 2018 kwam de conclusie er bij Dr. Givron in Mol met 18.000 witte waarvan 50% blasten waren.

Nog op spoed hebben we dan maar besloten dat onze Victor misschien dit hele verhaal niet van kortbij moest meemaken. Jongens van 4j horen al veel, gedragen zich wel sterk, maar je ziet natuurlijk ook wel dingen op een kankerafdeling die zéér choquerend kunnen zijn voor zo'n manneke.

We hadden al een intense ochtend achter de rug, en we wisten natuurlijk dat de laatste traan nog niet gevallen was.

Daarop hebben we rondgekeken wie er beschikbaar zou zijn om hem te komen halen in Leuven, zonder dat we daarvoor de hele familie moesten informeren. Ik koos ervoor om ons Line te bellen, schooljuffrouw= dus verlof, kinderen die al eens alleen thuis kunnen blijven,... MATCH

Waar ik natuurlijk niet had over nagedacht is dat als ik facetime deed met haar, zij mij met mijn mondkapje zag in UZ Leuven en op de koop toe dat bij haar zowel Oma, tante sas als alle kids naast haar stonden in hetzelfde scherm... SLIK...

Met meer woorden dan zinnen bracht ik dan maar ineens iedereen op de hoogte van waarom we niet meer in Sunparks huisje 149 zaten maar wel op de spoed van UZ Leuven. Met het geschreeuw van Oma over ons gesprek heen kreeg ik de haren rechtop...

Heb ze dit nieuws nu al voor de 2de keer zelf, wéér telefonisch, moeten brengen.

Eens op kamer 403 aangekomen stelden de mensen van onco ons gerust dat Victor moest blijven, geen probleem. Net zoals in 2018 maar dan nu in andere gedaantes blijft papa bij zen princess en verlaat mama met Victor al wandelend en niet meer in de buik zoals toen, de kamer rond 19h want ze moet natuurlijk nog met een volgepropte auto terug naar Mol rijden. Daar worden ze opgewacht door Oma en tante Line haar gezin.

MJ haar eerste nacht was goed, die van de papa en mama wat minder...